ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

Έψαχνα στο σεντούκι της μητέρας μου να δω τα θυμητάρια που έκρυβε με πολλή επιμέλεια. Και τι δεν βρήκα εκεί μέσα...Με την πρώτη όμως ματιά ξεχώρισα κάποια τετράδια έκθεσης. Ανοίγοντας τυχαία το τετράδιο της Β' Λυκείου, διαβάζω τον τίτλο: «Σε ποιά εποχή θα ήθελες να ζούσες και γιατί;». Κι αμέσως θυμήθηκα την θύελλα των διαμαρτυριών που ξέσπασε, καθώς πιστεύαμε όλα τα παιδιά ότι δεν θα είχαμε τίποτε να γράψουμε. Κι όμως, πόσο λάθος κάναμε! 

Θυμάμαι πως άλλος ήθελε να ζει στα χρόνια του Χριστού, να Τον ακούει και να Τον βλέπει, να Τον ακολουθεί και να μην φοβάται κανέναν.

Άλλος ήθελε να ζει στα χρόνια των Μαρτύρων της πίστεώς μας, για να νιώθει την δυνατή πίστη τους, πού δεν δειλιάζει μπροστά στους κινδύνους, στα άγρια θηρία και τον θάνατο.

Άλλος σκεφτόταν πώς είναι πολύ μεγάλη θυσία το να δίνεις την ζωή σου για την απελευθέρωση της Πατρίδας σου, για να μπορούν τα παιδιά σου και οι επόμενες γενιές να ζουν ελεύθερα, χωρίς δουλείες και δεσμά, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Μπότσαρης και τόσοι άλλοι ήρωες.

Άλλος υποστήριξε ότι θα ήταν πολύ όμορφο να ζούσε στα χρόνια του Ιουστινιανού, που έχτισε την Άγια Σοφία. Φαντάζεστε το μεγαλείο της πίστεώς μας, που στα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας έφτασε στο απόγειο της;

Κι εγώ έγραψα πως ήθελα να ζω στην εποχή αυτή που ζω. (Όχι πως δεν με συγκινούσαν οι άλλες εποχές. Κάθε φορά πού διάβαζα Ιστορία, νόμιζα πως ζούσα στην κάθε εποχή). Αλλά νομίζω, έγραψα, πως η σημερινή εποχή χρειάζεται αγωνιστές. Έχει ανάγκη από το κήρυγμα του Χριστού και την μορφή Του να μας καθοδηγεί. Μάς είναι απαραίτητη η δυνατή και ακλόνητη πίστη σ' Εκείνον, για να μπορούμε να προχωρούμε μπροστά και να Τον ομολογούμε με όποιο τίμημα. Θέλει πολλή δύναμη ψυχής να είσαι ανυποχώρητος στην αμαρτία, για να ζεις την πραγματική ελευθερία, σήμερα που δεν έχουμε δυνάστη πάνω απ' το κεφάλι μας, άλλα αφήσαμε τα πάθη να κυβερνούν την ζωή μας.

Επίκαιρη ακόμη η έκθεση της Β' Λυκείου. Και συμπληρώνω.

Σήμερα, που τρεμοσβήνει η φλόγα της πίστεώς μας, ας συνεχίσουμε τον αγώνα και μαζί με όλα τα παραπάνω ας βρούμε και πάλι τον «Ιουστινιανό», που θα ξαναχτίσει τον υπέρλαμπρο ναό μέσα μας, για να στεγάσει τον μόνο κυρίαρχο της ζωής μας, τον Χριστό. Και δεν είναι άλλος από τον Πνευματικό μας. Πατέρα, που αφήνοντας στο πετραχήλι του την κάθε αμαρτία, τον κάθε λογισμό μας, το επιτρέπουμε να χτίσει το παλάτι τού Χριστού μέσα στην ψυχή μας.

Έτσι θα κάνουμε καλύτερη την κοινωνία μας και θα αξίζουν οι αγώνες των προγόνων μας. Για να ζούμε το μεγαλείο της πίστεώς μας παντού και πάντοτε. Αμήν.

Πηγή: Περιοδικό Αγία Λυδία, Τεύχος: Μάϊος 2020.

Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε