ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ

Βασιλείου Μουστάκη

Διδάκτορος Θεολογίας

Καθώς έμπαινε σε κάποιο μεγάλο χωριό ο Κύριος-διηγείται το σημερινό Ευαγγέλιο-τον συνάντησαν δώδεκα λεπροί, που στάθηκαν μακριά και σηκώνοντας τη φωνή τους είπαν:

-Ιησού, αφεντικό, ελεησέ μας.

Κι' ο υιός του Θεού, σαν τους είδε, τους σπλαχνίστηκε ευθύς. Τους είπε, λοιπόν, να πάνε να παρουσιαστούν στους ιερείς, που σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο ήταν τα αρμόδια πρόσωπα να πιστοποιήσουν τη θεραπεία της λέπρας. Οι λεπροί συμμορφώθηκαν με την εντολή που τους έδωσε ο Κύριος. Κι' έγιναν όλοι τους καλά, καθώς πήγαιναν στους ιερείς.

Δεν γύρισαν, όμως, όλοι να ευχαριστήσουν τον ευεργέτη τους. Μονάχα ένας απ' αυτούς, αλαλάζοντας από χαρά και δοξολογώντας το Θεό, ξαναβρήκε το Χριστό και πέφτοντας στα πόδια του τον ευχαρίστησε. Κι' αυτός, που έδειξε την ευγνωμοσύνη του, δεν ήταν, όπως οι άλλοι, Ιουδαίος, δεν άνηκε στον διαλεκτό λαό του Θεού, αλλά ήταν Σαμαρείτης.

Όταν, λοιπόν, τον είδε ο Ιησούς κι' άκουσε τις ευχαριστίες του, ρώτησε:

-Αλλά δεν γιατρευτήκατε κ' οι δέκα; Που είναι, λοιπόν, οι υπόλοιποι εννέα; Δεν σκέφτηκαν να γυρίσουν και να δοξολογήσουν τον Θεό, παρά άφησαν να το κάμει αυτό μονάχα ένας αλλογενής;

Και του λέει:

-Σήκω και πήγαινε. Η πίστης σου σε έσωσε.

Πολλά είναι τα σωτήρια και φωτεινά διδάγματα, αγαπητοί αδελφοί, που περιέχει η ευαγγελική αυτή περικοπή και που τα ατενίζει κανείς αμέσως. Το πόσο συμπαθητικός είναι ο Χριστός μπροστά στους πόνους και την κάκωση του σώματος. Το πόσο γρήγορα ανταποκρίνεται η αγάπη του κι' η δύναμις του σε όσους ζητούν το έλεος του. Το χρέος, να έχουμε να ευχαριστούμε τον Κύριο για κάθε ευεργεσία του. Η λύπη του μπροστά στους αχάριστους, που τον θυμούνται στα βάσανά τους και τον ξεχνούν στις χαρές τους.

Ανάμεσα σ' αυτά τα διδάγματα, που ευθύς αποκομίζει κανείς από την διήγηση του ευαγγελιστού Λουκά, είναι και το εξής: ότι τα γνήσια παιδιά του Θεού υπάρχουν ακόμα κι' εκεί, όπου δεν θα το περιμέναμε. Σ' ένα περιβάλλον κακό, σε τόπους απομακρυσμένους από τη Χάρη του. Κι' ότι συχνά βρίσκει κανείς εκεί ακριβώς ψυχές, που νοιώθουν τον Θεό πραγματικά, ενώ απεναντίας δεν τις βρίσκει ανάμεσα σε όσους υποτίθεται ότι είναι ευσεβείς και πιστοί.

Την οφειλή της ευγνωμοσύνης δεν την αισθάνθηκαν οι άλλοι εννέα λεπροί, που ήταν Ιουδαίοι. Την αισθάνθηκε μονάχα ο Σαμαρείτης, ο αλλογενής, εκείνος που για τους Ιουδαίους ήταν ολόκληρος της αληθινής θρησκείας, δηλαδή μια χαμένη ψυχή.

Αλλά αυτή ακριβώς η ψυχή προσφέρει στον υιό του Θεού ότι έπρεπε, νοιώθω το χρέος της, τον δοξάζει και τον ευχαριστεί.

Αυτή ακριβώς η ψυχή ανταποκρίνεται με αγάπη στην αγάπη του Θεού.

Ποια είναι, αγαπητοί αδελφοί, η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή του Χριστού; Όλοι τη γνωρίζετε: Ν' αγαπάμε τον Θεό με όλη την καρδιά και το ν νου μας και τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας.

Και ποιους βλέπουμε μέσα στο Ευαγγέλιο να παρουσιάζει ο Κύριος ως υπόδειγμα μπροστά στην εντολή του αυτή την κορυφαία; Δύο Σαμαρείτες, δύο ψυχές που ανήκαν, για τον διαλεκτό λαό του Θεού, στον κόσμο της πλάνης και της αμαρτίας. Ο πρώτος Σαμαρείτης είναι εκείνος που έχουμε σήμερα στα μάτια μας. Μ' όλη του τη καρδιά και μ' όλο το νου αγαπά τον Θεό, προσφέροντας την ευχαριστία του. Ο άλλος Σαμαρείτης, εκείνος που απέδειξε ότι αγαπούσε το πλησίον του σαν τον εαυτό του, είναι γνωστός στον καθένα. Μιλά γι' αυτόν η ωραία παραβολή.

Αλλά θα ρωτήσει κανείς: Πως ο σημερινός Σαμαρείτης είναι υπόδειγμα της αγάπης προς τον Θεό; Είναι, βέβαια, το πρότυπο της ευχαριστίας, της ευγνωμοσύνης που χρωστάμε στο Θεό για όσα καλά απολαμβάνουμε από την αγαθότητα του. Αλλά η αγάπη στον Θεό είναι μονάχα αυτό;

Αδελφοί μου, τι άλλο, λοιπόν, είναι η αγάπη, που ζητά ο Κύριος; Η δική του αγάπη είναι άπειρα ανώτερη από τη δική μας. Γιατί ο Θεός είναι ο δημιουργός, ο προστάτης, ο σωτήρ, ο συντηρητής μας.

Εμείς, αγαπώντας τον, τι άλλο μπορούσε να αισθανόμαστε γι' αυτόν, να κάνουμε γι' αυτόν, παρά μονάχα να τον ευχαριστούμε, να τον ευγνωμονούμε;

Ότι κι' αν του προσφέρουμε, όσες θυσίες κι' αν υποστούμε για το όνομά του, όλα δικά του είναι. Το μόνο που απομένει δικό μας, το μόνο που απομένει δικό μας, είναι η συναίσθησης των δωρεάν του, η δοξολογία είτε με λόγια είτε με έργα. Τίποτα άλλο, λοιπόν, δεν είναι η αγάπη μας στον Θεό παρά ευχαριστία κι' ευγνωμοσύνη μπροστά στη δική του αγάπη.

Πρότυπο αυτής της σωστής, της αγνής, της ταπεινής αγάπης, που χρωστάμε στον Κτίστη και Σωτήρα μας, είναι ο Σαμαρείτης της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Σαμαρείτης το υπόδειγμα της αγάπης προς τον πλησίον. Σαμαρείτης και το υπόδειγμα της αγάπης προς τον Θεό. Δεν είναι τυχαία λεπτομέρεια αυτή, αγαπητοί αδελφοί. Είναι μια μεγάλη αλήθεια, που ο Χριστός και σε άλλα σημεία του Ευαγγελίου την εξαίρει και την τονίζει. Ποια αλήθεια; Ότι το να βρίσκεται κανείς σε καλό περιβάλλον, να τριγυρίζεται από την ευσέβεια, δεν σημαίνει ότι είναι γνήσιο τέκνο Θεού. Το απέδειξαν οι εννέα αγνώμονες Ιουδαίοι. Απεναντίας, όπως το δείχνει η περίπτωσης του Σαμαρείτης λεπρού, μπορεί έξω από τέτοιο περιβάλλον, έξω από όσους φαίνονται διαλεκτοί του Θεού, να παρουσιαστούν οι αληθινά άγιοι, εκείνοι που ξέρουν να αποκρίνονται με λόγια, αλλά και με έργα στην αγάπη του Θεού.

Πηγή: Στα ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία. 

Υλοποιήθηκε από τη Webnode
Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε