ΚΥΡΙΑΚΗ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ 

Βασιλείου Μουστάκη
Διδάκτορος της Θεολογίας

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ, αγαπητοί αδελφοί, κοντά στον Κύριο, ήταν πιο πολύ μια σειρά αποτυχιών παρά μια σειρά κατορθωμάτων. Κανείς άλλος μαθητής δεν παράτησε τόσο συχνά και τόσο εμφατικά τον στον δρόμο του Ιησού, όπως αυτός, ο Κορυφαίος και πρωτόθρονος. Είναι γνωστά σε κάθε σας τα σφάλματα και τα παραπτώματα του Πέτρου, που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο, και δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσουμε.

Ένα από αυτά είναι και εκείνο, που μνημονεύει η σημερινή ευαγγελική Περικοπή.

Η ψαρόβαρκα των μαθητών, έχοντας εναντίο τον άνεμο, βασανίζονταν από τα κύματα, στην αναστατωμένη λίμνη. Κατά τα χαράματα - στην Τετάρτη φυλακή της νύχτας, όπως σημειώνει ο Ιερός ευαγγελιστής πάνω στο νερό. Και σαν τον αντίκρισαν οι απόστολοι να περπατά έτσι πάνω στη λίμνη, νόμισαν ότι είδαν κάποιο φάντασμα, ταράχθηκαν μ' από τον πολύ τους φόβο ξεφώνησαν. Αλλά ευθύς ο Ιησούς τους μίλησε και τους είπε:

- Κουράγιο, εγώ είμαι. μη φοβάστε.

Τότε, λοιπόν, ο Πέτρος, γεμάτος λαχτάρα και χαρά, αυθόρμητα είπε:

- Κύριε, αν είσαι εσύ, πρόσταξε με να έλθω σε συνάντησή πάνω στο νερό.

Κι' ο Ιησούς του είπε:

- Έλα.

Κατέβηκε, λοιπόν, ο Πέτρος από την ψαρόβαρκα και περπάτησε πάνω στο νερό για να πάει προς τον Ιησού. Αλλά ύστερα, αρχίζοντας να βουλιάζει, φώναξε:

- Κύριε, σώσε με!

Ευθύς τότε τον έπιασε ο Κύριος, απλώνοντας το χέρι του, και του λέγει:

- Λιγόπιστε! Γιατί δίστασες;

Δύο πράγματα ας προσέξουμε σήμερα, αδελφοί, στην ιερή αυτή διήγηση. Δύο σημεία, που αποτελούν ελαφρυντικά στο πάθημα του Πέτρο, μια αξιέπαινη πλευρά στη θλιβερή περίπτωσή του. Γιατί ο Πέτρος δεν πρέπει να μας κινήσει, σε όσα ακούσαμε, μονάχα τη συμπάθεια και τη λύπη, αλλά και τον θαυμασμό. Δεν στάθηκε μονάχα ένας ένοχος, ένας προβάλει σαν παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά στα δύο αυτά σημεία είναι παράδειγμα για μίμηση, είναι αξιοθαύμαστο πρότυπο.

Ποιο είναι το πρώτο απ' αυτά τα σημεία; Ενώ οι μαθητές έμεναν καρφωμένοι στις θέσεις τους και δεν πρόφεραν τίποτα τα χείλη τους, όταν ο Ιησούς τους ανήγγειλε την παρουσία το, ο γιός του Ιωνά, ο Πέτρος, δεν έμεινε ούτε αδρανής ούτε αμίλητος. «Κύριε - λέγει πιάνοντας με τα δάχτυλα του την κουπαστή και γέρνοντας προς τα έξω, - αν είσαι εσύ, πρόσταξε με να κάμω ότι κάνεις εσύ. Πες μου να έλθω προς εσένα. Θεωρώ τα άστατα και κρύα νερά πιο γλυκό και πιο ποθητό τόπο να στέκομαι, παρά αυτή τη βάρκα. Γιατί πατώντας σ' αυτά, θα είμαι όπου εσύ, θα βρεθώ κοντά σου. Και κοντά σου μονάχα είναι η ασφάλεια. Η βάρκα είναι καταφύγιο, είναι σωτηρία από τα μανιασμένα κύματα. Αλλά μια και εσύ είσαι στα κύματα, η καταφυγή μου είναι κοντά σου. Πώς να μην επαινέσουμε την κίνηση αυτή του Πέτρου; Πώς να μη διδαχθούμε απ' αυτή και μη τη ζηλέψουμε; Δεν αποφεύγει τον κίνδυνο, μένοντας εύθραυστο σκαρί, που κόντευε να ανατραπεί. Πηγάζει μέσα στον ίδιο τον κίνδυνο, γιατί είναι ο Χριστός. Κι΄ ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό καταφύγιο. Δεν σκέφτηκε ο Πέτρος τίποτα άλλο παρά το ότι θα τον εγκατέλειπε. Μεγάλο, λοιπόν, πρότυπο είναι για τον κάθε ένα αυτή η κίνησης του κορυφαίου αποστόλου προς το Κύριο, μία κίνησης που αψηφά και τα ανθρώπινα καταφύγια - τη βάρκα - και τον ίδιο τον κίνδυνο- τα κύματα.

Το δεύτερο σημείο, αγαπητοί, αδελφοί, είναι εξής: Ο Πέτρος δεν λιγοπίστησε αμέσως, αλλά την τελευταία στιγμή. Κατόρθωσε να περπατήσει πάνω στα νερά και να φθάσει κοντά στον Ιησού. Γράφει ο ιερός ευαγγελιστής: «καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου ὁ Πέτρος περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν.». Περπάτησε , λοιπόν. Δεν βούλιαξε ευθύς, όπως θα ήταν επόμενο να συμβεί αν είχε διστάσει αμέσως, με την πρώτη επαφή του νερού. Και παρακάτω σημειώνεται, όταν ο Πέτρος, φοβισμένος ξαφνικά από την ανεμοζάλη, άρχισε να καταποντίζεται: «εὐθέως δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἐπελάβετο αὐτοῦ ». Ο Κύριος δεν κινήθηκε για να σώσει τον Πέτρο, όπως θα συνέβαινε αν ο μαθητής βούλιαζε αμέσως. Άπλωσε το χέρι και τον έπιασε. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Πέτρος είχε διανύσει την αποστάσει, που τον χώριζε από τον δάσκαλο του, ότι είχε διασχίσει όλο σχεδόν το μήκος εκείνο. Λοιπόν, έδειξε πίστη για κάμποσο χρονικό διάστημα. Κατόρθωσε να μείνει όχι λίγο πάνω στο νερό. Απλώς, στο τέλος φοβήθηκε, στο τέλος δίστασε, στο τέλος λιγοπίστησε. Άρα τόσο η διάθεσης του, όσο κι' ένα μέρος από την πραγματοποίηση της διαθέσεως του είναι αναμφισβήτητα στο ενεργητικό του. Αποτελούν αξιοθαύμαστο κατόρθωμα πλάι στο πάθημα του.

Άς αποφύγεις, λοιπόν, την πτώση του Πέτρου, την κατοπινή του ολιγοψυχία, το κακό της πράξεως του. Κι' ας μιμηθείς την έμπνευση του, την ορμητική του διάθεση, την αρχή και τη μέση της πράξεως του.

Πηγή: Στα Ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία.