ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ;

«Δεν θέλω να καταπιέζω τα παιδιά μου. Φτάνει ο φόρτος του σχολείου. Να τα πιέζω να μάθουν για την Εκκλησία; Όχι. Ξέρουν που μάθουν βρίσκεται ο ναός· τον σταυρό τους τον κάνουν. Γνωρίζουν ότι βαφτίστηκαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Και επιπλέον, ξέρουν για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο. Αυτά φτάνουν και πιστεύουν».

Την απάντηση αυτή πήρα στην συζήτηση με μια κυρία, πού συμπτωματικά βρεθήκαμε στην αυλή ενός μοναστηριού. Έμεινα εμβρόντητη. Προσπάθησα κάτι να πω, άλλα η «προοδευτική» μητέρα δεν «έτεινε ους ευήκοον».

Προβληματίστηκα πολύ. Αυτά φτάνουν. Δηλαδή, Θεέ, ως εδώ! Άραγε, μπορούμε να βάλουμε όρια-καί τί είδους;-στην σχέση μας με τον Θεό και την Εκκλησία Του;

Κι εκείνο το βράδυ, στην αγρυπνία που γινόταν στο μοναστήρι, ξέχασα τα δικά μου και προσευχήθηκα μόνο γι' αυτήν και για κάθε μητέρα.

Τελικά, τι δίνουμε στα παιδιά μας; Ποιά τα εφόδια ζωής που αφήνουμε στα χέρια τους και την καρδιά τους; Για που τα προετοιμάζουμε; Γι' αυτή την ζωή, την γήινη και πρόσκαιρη; Και ή αιωνιότητα που μάς περιμένει; Πόσο αρκεί να ξέρουν τα παιδιά ότι στις 25 Δεκεμβρίου είναι τα Χριστούγεννα ότι το Πάσχα ανάβουμε τις λαμπάδες μας και τρώμε το κόκκινο αυγό; Και τον Δεκαπενταύγουστο; Έχουν ακούσει κάτι για την γλυκιά μας Παναγία; Για την Μητέρα τού Χριστού μας και Μάνα όλων μας; Και ότι ή Κοίμησή της είναι για τους Χριστιανούς γιορτή και χαρά, αφού έτσι αποκτήσαμε την Ισχυρότερη μεσίτρια;

Δεν φταίνε τα παιδιά, που δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν, αφού εμείς οι μεγάλοι δεν θέλουμε να μάθουμε και να τούς εξηγήσουμε.

Κι όμως, η αιωνιότητα, η Βασιλεία των Ουρανών, μας περιμένει. Δεν είναι ένα ιδεώδες, μια ιδεολογία. Είναι μια πραγματικότητα. Και μπορούμε, με την βοήθεια τού Θεού και την δική μας προσπάθεια, να την κατακτήσουμε. Άλλωστε, μάς την χαρίζει ό Κύριος, όταν εμείς αγωνιζόμαστε να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημά Του. Τότε, η ψυχή μας και η ζωή μας γεμίζει από Χριστό. Κι όταν έχουμε τον Χριστό, έχουμε τα πάντα.

Αν όμως όλα αυτά δεν τα αναζητήσουμε πρώτα εμείς, οι γονείς, και τα «υιοθετήσουμε»

ως κανόνα ζωής, τότε πως θα τα μεταδώσουμε στην επόμενη γενιά; Είναι η πιο μεγάλη βεβαιότητα, ότι τα παιδιά μας βαδίζουν στα χνάρια μας. Αναρωτηθήκαμε ποτέ πού βαδίζουμε εμείς; Θα είναι πολύ αργά όταν κατανοήσουμε ότι «πήραμε την ζωή μας λάθος» και δυστυχώς μας ακλουθούν τα παιδιά μας.

Γι' αυτό, αγαπητοί μας γονείς, ας προστρέξουμε στην γλυκιά Μητέρα τού Χριστού μας, την Παναγία μας, κι ας την παρακαλέσουμε:

Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών...

Βλέψον ιλέω ομματί σου και επίσκεψαι την κάκωσιν ην έχω...

Προς τίνα καταφύγω άλλην, Αγνή; Εις σε μόνην ελπίζω και επί σε Θαρρών κατέφυγον...

Πηγή: Περιοδικό Αγία Λυδία, Τεύχος: Αύγουστος 2019.

Επιστροφή