ΚΥΡΙΑΚΗ Ι' ΛΟΥΚΑ

Βασιλείου Μουστάκη

Διδάκτορος Θεολογίας

Η ΓΡΑΦΗ λέει κάπου, αγαπητοί αδελφοί, για τον Υιό του Θεού, ότι πέρασε από τη γη ευαρεστώντας και θεραπεύοντας. «Διήλθεν ευεργετών και βιωμένος». Δεν έκανε δηλαδή μονάχα στις ψυχές καλό, αλλά και γιάτρευε και τις αρρώστιες του σώματος.

Για μια τέτοια, λοιπόν, γιατρειά μιλάει η ωραία και γεμάτη εξουσία νοήματα περικοπή που ακροαστήκαμε.

Ο Κύριος βρίσκονταν ένα Σάββατο σε κάποια συναγωγή και δίδασκε. Ανάμεσα, λοιπόν, ήταν και μια γυναίκα που είχε μια σωματική πάθηση αξιολύπητα ολοφάνερη δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια. Το κορμί της ήταν τσακισμένο στα δύο και δεν μπορούσε καθόλου να το ορθώσει.

Εκεί, λοιπόν, που μιλούσε ο Ιησούς, την πρόσεξε και, διακόπτοντας την διδαχή του, της είπε:

-Γυναίκα, έχεις απελευθερωθεί από την αρρώστια σου.

Απόθεσε ύστερα πάνω της τα χέρια κ' ευθύς εκείνη ανορθώθηκε, δοξάζοντας τον Θεό.

Τότε, όμως, μπήκε στη μέση ο Αρχισυνάγωγος κι' αγανακτώντας για το ότι ο Ιησούς είχε κάνει εκείνο το θαύμα την ημέρα του Σαββάτου, μη τολμώντας δε ο άθλιος να απευθυνθεί στον ίδιο, έλεγε στον όχλο:

-Έχετε έξι ημέρες να εργάζεστε. Σ' αυτές, λοιπόν, να έρχεστε να θεραπεύεστε κι' όχι την ημέρα του Σαββάτου.

Αλλά ο Κύριος δεν τον άφησε αναπάντητο. Με το πρόσχημα της αργίας του Σαββάτου, ο γεμάτος χολή και κακότητα εκείνος ο άνθρωπος είχε θελήσει να διαστρέψει στον λαό το πνεύμα της αληθινής θρησκείας. Ο Μωσαϊκός νόμος απαγόρευε την εργασία κατά την αγία εβδόμη ημέρα, όχι όμως βέβαια και την αγαθοεργία. Κι' ο Ιησούς έκανε ν' αστράψει η αλήθεια αυτή στις ψυχές, όπου ο αρχισυνάγωγος έσπειρε την σύγχυση.

-Υποκριτή, του είπε. Ο καθένας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του ή το άλογό του από την φάντη και δεν τα πηγαίνει για πότισμα; Αυτή, λοιπόν, η γυναίκα που είναι κόρη του Αβραάμ, κι' ο Σωτήρας την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από τα δεσμά της παθήσεως της την ημέρα του Σαββάτου;

Ως λύσιμο χαρακτήρισε ο Κύριος την ίαση της γυναίκας εκείνης. Λύσιμο και απελευθέρωση από τα δεσμά, που δεν είχε κάνει απλώς η φύσις, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς. Αυτός είναι ο τεχνίτης κάθε δεινής καταστάσεως, ο απώτερος αίτιος κάθε παθήματος απ' όσα βρίσκουν τους ανθρώπους.

Όταν η κτίσης βγήκε από τα χέρια του Θεού, ήταν «καλή λίαν». Δεν σκίαζε το παραμικρό ελάττωμα, ή παραμικρή ατέλεια, ή ελάχιστη κακία. Όταν, όμως, οι πρωτόπλαστοι έπεσαν στην παρακοή κι' αξιώθηκαν από τον παράδεισο της τρυφής, τότε η κτίσης διασαλεύθηκε κι' αμαυρώθηκε, έγινε πεδίο ενέργειας του πονηρού πνεύματος. Τότε, ανάμεσα στα άλλα δεινά, που βρήκαν τον άνθρωπο, έκαναν την εμφάνισή τους κι' οι αρρώστιες.

Όπως κάθε άλλο κακό, έτσι και αυτές δεν προέρχονται ποτέ από τον Θεό. Προέρχονται από τον Διάβολο. Είναι ένα είδος από τα μυριότροπα δεσμά, που αυτός χαλκεύει για τον άνθρωπο.

Ο Θεός επιτρέπει, όπως και τις άλλες θλίψεις, τις αρρώστιες, όχι για τιμωρία ούτε για να κάνει το χατίρι του πονηρού, αλλά για να δοξάζεται το άγιο όνομα του είτε με την μετάνοιά μας είτε με την υπομονή μας. Κι' ότι έτσι είναι, φαίνεται από πολλά σημεία της Γραφής. Ο Παραλυτικός, που ο Ιησούς γιάτρεψε στην προβατική πύλη της Ιερουσαλήμ, είχε υψώσει την ψυχή του στο Θεό καταλαβαίνοντας από την πολυχρόνια εκείνη πάθησή του, ότι η αμαρτία στην οποία είχε δουλέψει, όταν ήταν νέος, οδηγεί στον θάνατο. Γι' αυτό και ο Σωτήρ του είπε: «Τώρα που έγινες υγιής, πρόσεξε να μην ξαναπέσεις στην αμαρτία, για να μη σου συμβεί τίποτα το χειρότερο». Ο τυφλός, εξ' άλλου, που επίσης έγινε καλά από τον Χριστό, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο ότι δεν είχε γεννηθεί έτσι επειδή τάχα οι γονείς ήταν δοσμένοι στην αμαρτία ούτε τάχα προκαταβολικά επειδή τάχα ο ίδιος ήταν κακός άνθρωπος. Όταν οι μαθητές πρόβαλαν αυτές τις δύο υπόνοιες, ο Κύριος του είπε: «Ούτε οι γονείς του ούτε ο ίδιος αμάρτησαν, αλλά αυτό έγινε για να δοξαστεί ο Θεός». Σ' αυτή την περίπτωση, η αρρώστια επιτράπηκε από τον Θεό όχι ως παιδαγωγικό μέσον για τη σωτηρία ενός αμαρτωλού, αλλά απεναντίας για να επιβραβευθεί μία αγαθή ψυχή, όπως ήταν εκείνη του τυφλού και να θριαμβεύσει η δύναμις κι' η Χάρις του Θεού. Γι' αυτό τον λόγο, ακόμη κι' ένας Παύλος, είχε «σκόλοπα στη σάρκα». Γι' αυτό το λόγο και ένας δίκαιος Ιώβ έχασε μαζί με όλα τα αγαθά του την υγεία του και βρέθηκε πάνω στην κοπριά, γεμάτος έλκη.

Και ότι τεχνίτης των παθήσεων είναι ο διάβολος, κι' ότι ο Θεός απλώς τις επιτρέπει, φαίνεται καθαρά από την ιστορία ακριβώς του πολυάθλου Ιώβ, ότι διαβάζουμε ότι ο Διάβολος ζήτησε από τον Θεό την άδεια για να χτυπήσει τον δίκαιο άνδρα με την αρρώστια, την φτώχια και τις άλλες δοκιμασίες, που του συνέβηκαν.

Ας ζητάμε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, από τον Κύριο, τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, την απελευθέρωσή μας από τις σωματικές ασθένειες, όπως κ' από εκείνες της ψυχής. Κι' ας μη ξεχνάμε ποτέ, ότι πίσω από τα φυσικά αίτια αυτών των παθήσεων υπάρχει πάντα ο δάκτυλος του Διαβόλου. Γι' αυτό πλάι στα φάρμακα και τις φυσικές θεραπείες, μεγάλη πάντα είναι η βοήθεια που δίνει η προσευχή, η μετάνοια, η κατάνυξης στο να αντιμετωπίζουμε τις ασθένειες του σώματος. Εκτός από εκείνες, που ο Θεός εξακολουθεί να τις χρησιμοποιεί, για να δοξάζεται με την καρτερία μας, την υπομονή μας και την άσειστη πίστη μας. Εκτός από εκείνες, που μοιάζουν σαν τον σκόλοπα του μεγάλου Παύλου, ο οποίος τρεις φορές είχε παρακαλέσει τον Κύριο για την πάθηση εκείνη, αλλά έλαβε την απάντηση: Σου αρκεί η Χάρις μου. Η δύναμις μου θριαμβεύει ακριβώς μέσα στην αδυναμία».

Πηγή: Στα Ίχνη του Αρχιποίμενος, Εκδόσεις: Παρρησία.