Ανεξικακία και Αυτοθυσία
Η ανεξικακία και η αυτοθυσία είναι δύο σπουδαίες αρετές της χριστιανικής ζωής. Όλοι τις επιβραβεύουμε και τις θαυμάζουμε, αλλά δύσκολα τις προσφέρουμε και τις βιώνουμε. Τις θεωρούμε υπέροχες και υψηλές, αλλά συχνά τις προτιμούμε μόνο στην θεωρία.
Και όταν δεν στηρίζουμε την ζωή μας στα σταθερά θεμέλια των αρετών αυτών, αυξάνουμε τον εγωισμό και την φιλαυτία μας. Απομακρυνόμαστε από τον Θεό, μη τηρώντας τις άγιες εντολές Του, απομακρυνόμαστε και από τους συνανθρώπους μας.
Την σωστή οδό, της ανεξικακίας και της αυτοθυσίας, ακολούθησαν οι Άγιοι τς Εκκλησίας μας. Βίωσαν υπάκουα το θέλημα του Θεού, γι' αυτό και ο Κύριος τους επιβράβευσε εκατονταπλάσια. Επάνω σ' αυτά τα χριστιανικά θεμέλια πορεύθηκε και πολιτεύθηκε και ένας σύγχρονος Άγιος, του οποίου την μνήμη εορτάζουμε στις 11 Ιουνίου. Είναι ο Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, ο ιατρός, ο Ρώσος.
Ο Άγιος Λουκάς από μικρός φανέρωσε τα πλούσια χαρίσματα τον. Ηταν ευαίσθητη ψυχή και έδειχνε πολλή αγάπη και συμπόνια στους συνανθρώπους του. Είχε έμφυτο ταλέντο στην ζωγραφική και το χρησιμοποιούσε να αποτυπώνει μορφές ανθρώπων, μέσα από την καθημερινότητα και την βιοπάλη. Το πρώτο του έργο, το όποιο το ζωγράφισε σε εφηβική ηλικία, παρουσίαζε έναν γέρο ζητιάνο με απλωμένο το χέρι.
Με την ζωγραφική αποτύπωνε την ευσπλαχνία τον προς τους ανθρώπους, αλλά έψαχνε να ασχοληθεί με κάτι που θα τον δινόταν η δυνατότητα να βοηθήσει πραγματικά και αποτελεσματικά. Ήθελε να δοθεί ολόκληρος στον πλησίον. Όσες δυνάμεις είχε, ήθελε να τις εξαντλεί για να συμπαραστέκεται στους συνανθρώπους τον.
Μετά από πολλή σκέψη, και σίγουρα φώτιση Θεού, αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική. Πίστεψε πως ως γιατρός θα μπορούσε να αφοσιωθεί πλήρως στον πονεμένο άνθρωπο. Έτσι, ο πόθος της ψυχής τον θα εκπληρωνόταν με την σπουδαία αυτή διακονία.
Κάποτε, καθώς μελετούσε την Αγία Γραφή, την όποια διάβαζε καθημερινά, εντυπωσιάστηκε από τα λόγια τού Κυρίου: «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι » (Ματθ. θ' 37). Διέκοψε την ανάγνωση, στάθηκε σκεπτικός και αναστενάζοντας μέσα από την ψυχή τον είπε: «Ώ Κύριε, Σου λείπουν oi εργάτες;». Το χωρίο αυτό της Αγίας Γραφής δεν έφυγε ποτέ πλέον από το μυαλό τον. Από τότε ο πόθος τής ψυχής του, να βοηθάει τους ανθρώπους, έγινε ακόμα πιο έντονος.
Πέρασε στην ιατρική σχολή και αφοσιώθηκε στην μελέτη και την έρευνα. Αγωνιζόταν να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις, γι' αυτό και στις εξετάσεις συνεχώς αρίστευε, πράγμα που έκανε όλους να τον θαυμάζουν. Αργότερα ειδικεύθηκε και στην οφθαλμολογία, διότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων, εκείνα τα χρόνια, έπασχε από προβλήματα στα μάτια, ιδιαίτερα την τύφλωση.
Στον Ρώσο-Ίαπωνικό πόλεμο, πρόσφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του στον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί γνώρισε και την σύζυγό του Άννα, την «αγία νοσοκόμα», όπως την ονόμαζαν. Μετά όμως το Μυστήριο του Γάμου τους, δεν έζησαν για πολλά χρόνια μαζί, λόγω της ασθένειας της Άννας και της πρόωρης κοιμήσεώς της.
Ο Άγιος πέρασε αμέτρητες δυσκολίες και αφόρητες καταστάσεις. Εξορίες, φυλακίσεις, ύβρεις, χτυπήματα, παγετώνες, κακουχίες. Βασανιστήρια ατέλειωτα. Η καρδιά του όμως παρέμενε η ίδια. Δεν αλλοιώθηκε καθόλου από την σκληρότητα των ανθρώπων. Συνέχιζε να βλέπει τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού. Δεν κρατούσε κακία, ακόμη και στους βασανιστές του, και όταν του ζητούσαν βοήθεια προσέτρεχε με πολλή προθυμία!
Ό Άγιος Λουκάς, Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, ο ιατρός, αυτός Ο ανεξίκακος και πράος άνθρωπος του Θεού, που θυσιάστηκε, όπως ο Κύριός μας, για τον συνάνθρωπο, ας πρεσβεύει για όλους μας. Άς πρεσβεύει στον Άγιο Τριαδικό Θεό να μας καταστήσει μιμητές του στην αυτοθυσία και την ανεξικακία, για να αξιωθούμε να βρεθούμε κοντά του στην ποθητή Ουράνια Βασιλεία.
Το γεγονός του θανάτου τον λύπησε πολύ. Δεν έχασε όμως το θάρρος του. Ανέθεσε την ανατροφή των τεσσάρων παιδιών του σε μία ευλαβέστατη νοσοκόμα, αφιερωμένη στον Θεό και στο καθήκον, και ο ίδιος αφοσιώθηκε στην διακονία του στον πονεμένο συνάνθρωπο.
Τα χρόνια ήταν πλέον δύσκολα, ιδιαίτερα για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. H Οκτωβριανή επανάσταση είχε οδηγήσει το κράτος στην υποχρεωτική αθεΐα. Κάθε πιστός ήταν εχθρός του λάου και του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να διώκεται και να θανατώνεται.
Ό Άγιος Λουκάς, μέσα σ' αυτή την δύσκολη κατάσταση, έμεινε απαθής. Δεν επτοείτο ούτε από απειλές τVν καθεστωτικών, ούτε από διώξεις και εξορίες. Συνέχισε να οδεύει στην πορεία που ο ίδιος χάραξε από το ξεκίνημα της ιατρικής του σταδιοδρομίας. Σε κάθε εγχείρηση που έκανε, είχε αναρτημένη την εικόνα της Θεοτόκου. Προσευχόταν και χειρουργούσε, και πάντα είχε επιτυχία.
Όλα τα χρόνια, η προσωπικότητα του Αγίου, στους ανθρώπους του αθεϊστικού καθεστώτος ήταν σημείο αντιλεγόμενο. Από τη μια τον εξόριζαν, και από την άλλη τον καλούσαν να επιστρέψει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του, όπως και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τιμώντας τον μάλιστα με την ανώτατη κρατική διάκριση.
Αυτό που γέμισε πραγματικά την ψυχή του και άλλαξε ακόμη περισσότερο την ζωή του, ήταν η κλήση του από τον Θεό και η χαιρετώviα του σε Ιερέα, και αργότερα αρχιερέα. Μπορούσε πλέον να θεραπεύει όχι μόνο το σώμα των συνανθρώπων του αλλά και τις ψυχές τους!. Με την χειροτοviα του δόθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό και τον πλησίον.
Δεν υπολόγισε δυσκολίες και βάσανα. Μόνο ευεργετούσε και έδινε την ψυχή του στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Έτσι αγωνίσθηκε μέχρι το οσιακό άλλα τόσο μαρτυρικό τέλος της ζωής του. Ένας αληθινός ομολογητής της πίστεως και ένας άξιος συνεχιστής του έργου καί της ζωής των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας!.
Πηγή: Περιοδικό Αγία Λυδία, Τεύχος: Ιούνιος 2018.
